Το ψωμί και η ζωή
Την εποχή του βασιλιά Ραμσή ήταν ένας πάμφτωχος Αιγύπτιος αγρότης που δεν είχε μήτε γη, μήτε σπίτι, μήτ’ οικογένεια, αλλά μόνον ένα φούρνο σαν πιθάρι και κει μέσα έψηνε το ψωμί της ημέρας και το έτρωγε. Αλλ’ ούτε ο φούρνος ήταν δικός του• ανήκε, όπως κι ο ίδιος ο αγρότης κι όλος ο κόσμος, τα πάντα, στο βασιλιά.
Μια μέρα είδε ο αγρότης μιαν αγελάδα και την επιθύμησε, κι εκείνη την ημέρα δεν έπλασε το ψωμί του στρογγυλό όπως συνήθως, αλλά του ’δωσε σχήμα αγελάδας. Έπιαναν τα χέρια του αγρότη και θα μπορούσε να είναι θαυμαστός τεχνίτης αν η ζωή τα ’χε φέρει αλλιώς• η αγελάδα που έπλασε από ζυμάρι ήταν φτιαγμένη με τόση μαστοριά όση αν την είχε σμιλέψει ο πιο άξιος γλύπτης. Έφαγε το ψωμί και τη νύχτα είδε ευτυχισμένος στον ύπνο του ότι δεν ήταν πια τόσο φτωχός γιατί ’χε την αγελάδα.
Την επομένη ο αγρότης είδε μιαν όμορφη βάρκα να πλέει στα νερά του Νείλου και την επιθύμησε. Έτσι, έδωσε στο ψωμί του σχήμα βάρκας και τη νύχτα στον ύπνο του δεν ήταν πια φτωχός, γιατί ’χε και αγελάδα και βάρκα. Αφού πια δεν ήταν φτωχός, επιθύμησε να έχει μια στέγη πάνω από το κεφάλι του αντί να κοιμάται καταγής, έτσι έψησε ένα ψωμί που είχε σχήμα σπιτιού και το έφαγε, και τη νύχτα στον ύπνο του απόχτησε και το σπίτι που ’χε επιθυμήσει. Τώρα τίποτα δεν τον εμπόδιζε να αποχτήσει και γυναίκα και παιδιά, έτσι στο επόμενο ψωμί που ζύμωσε έδωσε μορφή γυναίκας και τα δύο επόμενα ψωμιά είχαν και τα δυο μορφή αγοριού.
Δεν του έλειπε τίποτε τώρα του αγρότη. Αλλά μια μέρα, κοιτώντας την πυραμίδα, την επιθύμησε, έδωσε στο ψωμί του το σχήμα της και τη νύχτα η πυραμίδα ήταν πια δική του, χτισμένη προς τιμήν του. Κοιτώντας ο πλούσιος αγρότης το επόμενο βράδυ τη σελήνη, προτού πλαγιάσει στο χώμα και κοιμηθεί, την επιθύμησε κι αυτήν. Έτσι, την επομένη έψησε ένα ψωμί που είχε το σχήμα της σελήνης και τη νύχτα στον ύπνο του η σελήνη ήταν κι αυτή δική του πλέον. Και την επόμενη νύχτα, αφού έπλασε ένα ψωμί που είχε το σχήμα του ήλιου και το ’ψησε στο φούρνο και το έφαγε, ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο είδε στον ύπνο του ότι ’χε και τον ήλιο δικό του, και πια δεν υπήρχε τίποτε να επιθυμήσει, τα είχε όλα.
32
0
0
0
